Patagonia 16-27 Φεβρουαρίου

Πρωινή άφιξη στο Σαντιάγο στις 9:15. Παίρνουμε μια πρώτη ανάσα από τον καιρό της Χιλής — αυτόν τον καθαρό, διάφανο αέρα που μοιάζει να κατεβαίνει κατευθείαν απ’ τις κορυφές των Άνδεων. Αφήνουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και ξεκινάμε τη γνωριμία με την πρωτεύουσα.

Η πόλη μάς ανήκει!

Περπατάμε στο ιστορικό της κέντρο, εκεί που τα αποικιακά κτίρια αγκαλιάζουν την Plaza de Armas, ανάμεσα σε υπαίθριους ζωγράφους, μουσικούς του δρόμου και μυρωδιές από empanadas.
Ανεβαίνουμε τον Cerro Santa Lucía, έναν κατάφυτο λόφο στην καρδιά της πόλης, με πετρόκτιστες σκάλες, σιντριβάνια και θέα στο ατέλειωτο Σαντιάγο.
Συνεχίζουμε προς τον ψηλότερο λόφο, τον Cerro San Cristóbal, απ’ όπου η πόλη απλώνεται μπροστά μας σαν να ζητά να τη γνωρίσουμε. Αν ο καιρός μας το επιτρέψει, θα δούμε τις Άνδεις να υψώνονται σαν τείχος γύρω από την πρωτεύουσα.

Κατεβαίνοντας, βυθιζόμαστε στα χρώματα και τους ρυθμούς της Bellavista – γειτονιά bohemian, γεμάτη τέχνη του δρόμου, καφέ, βιβλιοπωλεία και μυρωδιές από ψητά καλαμπόκια.
Η βόλτα μάς φέρνει στην παλιά πόλη, εκεί που η Χιλή του τότε μπλέκεται με τη Χιλή του τώρα, σε δρόμους που μιλούν για πολιτική, αγώνες και ήλιο.

Το βράδυ;
Μια cerveza σε ταράτσα με λοκαλς και θέα την πόλη.
Η Λατινική Αμερική μάς υποδέχτηκε.

Αφήνουμε πίσω την πρωτεύουσα και ξεκινάμε μια ολοήμερη εκδρομή προς τα παράλια της Χιλής. Πρώτη μας στάση: η κοιλάδα Casablanca, ένας από τους κορυφαίους αμπελοοινικούς προορισμούς του πλανήτη. Εκεί θα απολαύσουμε γευσιγνωσία σε μερικά από τα καλύτερα οινοποιεία στον κόσμο, ανάμεσα σε καταπράσινους αμπελώνες και με ξεναγούς που ξέρουν το κρασί όπως εμείς τα roadtrips.

Η επόμενη στάση είναι η πολύχρωμη πόλη Valparaíso – η ”ψυχή” της Χιλής. Εκεί τα σπίτια σκαρφαλώνουν σε λόφους, τα τελεφερίκ ανεβοκατεβαίνουν ανάμεσα σε γειτονιές και οι τείχοι έχουν γίνει καμβάς για μερικά από τα πιο εντυπωσιακά street art murals στη Λατινική Αμερική. Θα περπατήσουμε στα στενά του Cerro Alegre και του Cerro Concepción, ψάχνοντας το επόμενο έργο τέχνης σε κάθε γωνία — γιατί εδώ, το graffiti δεν είναι ”διακόσμηση”, αλλά έκφραση.

Συνεχίζουμε με μια επίσκεψη σε μια από τις 3 κατοικίες του Pablo Neruda. Η πιο γνωστή από τις κατοικίες του είναι το La Sebastiana, το εκκεντρικό του σπίτι που στέκεται σε έναν λόφο της Valparaíso, με θέα στον ωκεανό. Εκεί έγραφε, ονειρευόταν και παρατηρούσε τα καράβια να φεύγουν.

Ολοκληρώνουμε την παραθαλάσσια μας βόλτα με μια στάση στην Reñaca, παραλιακή περιοχή γνωστή για το δυναμικό vibe και τις παραλίες με φόντο τον Ειρηνικό.

Αργά το απόγευμα επιστρέφουμε στο Σαντιάγο και βγαίνουμε για ακόμα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Το φως πέφτει πάνω στις ιστορικές προσόψεις, η Bellavista φωτίζεται ξανά, και η μέρα κλείνει όπως της αξίζει – με ρυθμό, χρώμα και παρέα.

Αποχαιρετούμε το Σαντιάγο και πετάμε προς το άκρο του κόσμου – τη μακρινή Punta Arenas, την πιο νότια μεγάλη πόλη της Χιλής, στις παγωμένες ακτές του στενού του Μαγγελάνου.

Καθώς το αεροπλάνο κατεβαίνει νοτιότερα, τα παράθυρα γίνονται προνομιακές θέσεις για ένα αέρινο preview της Παταγονίας. Από ψηλά βλέπουμε παγετώνες, απέραντες λίμνες, και –αν ο καιρός το επιτρέψει– τον επιβλητικό ορεινό όγκο του Fitz Roy, σαν να μας καλωσορίζει σιωπηλά στα εδάφη του. Οι Άνδεις γίνονται πιο τραχιές, πιο άγριες, πιο ειλικρινείς.

Με το που κατεβαίνουμε, όλα αλλάζουν. Ο αέρας είναι διαφορετικός. Η θερμοκρασία πιο τσιμπημένη. Το φως πιο καθαρό. Αυτή είναι η είσοδος στην Παταγονία, τη γη των άκρων και των ανέμων.

Αφού αφήσουμε τα πράγματά μας στο κατάλυμα, βγαίνουμε για χαλαρή εξερεύνηση στο κέντρο της πόλης. Περπατάμε στην Plaza Muñoz Gamero με τους φοίνικες και τα νεοκλασικά κτίρια, βλέπουμε τις ιστορικές κατοικίες των παλιών εμπόρων και ναυτικών, επισκεπτόμαστε το μνημείο του Μαγγελάνου και ίσως δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές από τα μικρά μαγαζιά γύρω μας.

Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι τα ”αξιοθέατα”, αλλά το πώς μοιάζει η ζωή σε μια πόλη τόσο απομονωμένη και ανεμοδαρμένη, αλλά ζωντανή. Οι ντόπιοι είναι φιλικοί, οι ρυθμοί ήρεμοι, και κάθε πεζοδρόμιο μοιάζει να σε οδηγεί σε κάποιο λιμάνι, ή στην άκρη του χάρτη.

Το βράδυ ίσως πάμε για ένα φαγητό με θέα τον ωκεανό – άλλωστε, αυτό είναι το νότιο άκρο της Χιλής. Από εδώ και κάτω… μόνο η Ανταρκτική.

Ξυπνάμε νωρίς, ετοιμάζουμε σακίδια και κάμερες, και ανεβαίνουμε στα βανάκια. Σήμερα μπαίνουμε στο Torres del Paine, ένα από τα πιο εμβληματικά εθνικά πάρκα της Νότιας Αμερικής. Η διαδρομή από το Puerto Natales προς το πάρκο είναι από μόνη της ένα ταξίδι.

Καθώς προχωράμε, κάνουμε επικές στάσεις στη διαδρομή: σημεία όπου ο δρόμος στρίβει και ξαφνικά ανοίγεται μπροστά μας θέα στα παγετωνικά βουνά, στις ατελείωτες εκτάσεις και στις αντανακλάσεις των κορυφών μέσα σε γαλαζοπράσινες λίμνες. Το τοπίο είναι τόσο καθαρό και άγριο που μοιάζει να μην έχει αγγιχτεί ποτέ από άνθρωπο.

Πρώτη μας στάση: Laguna Sofía
Μια λίμνη ήρεμη, πλαισιωμένη από βραχώδη βουνά και ουρανό. Εδώ το φως χορεύει πάνω στα νερά και η ησυχία είναι σχεδόν απόκοσμη.

Συνεχίζουμε προς την Cascada Río Paine, έναν δυνατό καταρράκτη με φόντο τις κορυφές του πάρκου. Το νερό πέφτει ορμητικά σε μια κοιλάδα γεμάτη πράσινο, προσφέροντας από τα πρώτα highlights της ημέρας.

Από εκεί φτάνουμε στο Refugio Pudeto, όπου αφήνουμε τα βαν και ξεκινάμε πεζοπορία περίπου 30 λεπτών προς τον καταρράκτη Salto Grande. Η διαδρομή είναι ήπια αλλά εντυπωσιακή, με ανοιχτό παταγονικό τοπίο, και στο τέλος μας περιμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τοπία του πάρκου: τα αφρισμένα νερά του καταρράκτη να πέφτουν με δύναμη, και στο βάθος οι Cuernos del Paine να στέκονται επιβλητικοί.

Μετά την επιστροφή στο Pudeto, συνεχίζουμε προς τη Lago Nordenskjöld, με τα γαλαζοπράσινα νερά και τον παταγονίτικο αέρα να φυσά σταθερά. Το τοπίο εδώ είναι γεμάτο δύναμη και χρώμα.

Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς το Mirador Lago Pehoé, από τα πιο θεαματικά σημεία του πάρκου. Η λίμνη απλώνεται μπροστά μας σαν καθρέφτης, και οι κορυφές στο βάθος κάνουν κάθε φωτογραφία να μοιάζει με ζωγραφιά.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, πραγματοποιούμε κι άλλες εμβληματικές στάσεις, με φόντο τις κορυφές του πάρκου, τις άγριες κοιλάδες και το φως που αλλάζει διαρκώς πάνω στα νερά και τους βράχους.

Το βράδυ επιστρέφουμε στο χωριό, στο Puerto Natales, όπου η μέρα μας κλείνει ιδανικά: σε κάποιο τοπικό μπαρ, με ένα ποτήρι παγωμένης craft μπύρας, κουβέντα με την παρέα, και το βλέμμα ήδη στραμμένο στην επόμενη μεγάλη περιπέτεια.

Ξυπνάμε ξημερώματα, γιατί σήμερα είναι η μέρα της μεγάλης ανάβασης.
Αναχωρούμε από το κατάλυμά μας στις 6:00 το πρωί, για να φτάσουμε νωρίς στην είσοδο του μονοπατιού που οδηγεί στο πιο διάσημο σημείο του Torres del Paine: τη βάση των “Πύργων”.

Η πεζοπορία είναι συνολικής διάρκειας 7–9 ωρών, ανάλογα με τον ρυθμό της ομάδας, με υψομετρική διαφορά περίπου 1000 μέτρων και συνολική απόσταση γύρω στα 18 χιλιόμετρα (με επιστροφή). Το μονοπάτι περνά από ποτάμια, ξύλινα γεφυράκια, δάση, κοιλάδες και τελικά ανεβαίνει στον πιο δύσκολο ανήφορο: την τελική ανάβαση σε πέτρινο πεδίο που οδηγεί στην απόλυτη ανταμοιβή.

Μπροστά μας εμφανίζεται, ξαφνικά και αθόρυβα, η παγωμένη λίμνη με φόντο τους τρείς κάθετους γρανιτένιους πύργους. Εκεί, στα 900 μέτρα υψόμετρο, κάνουμε παύση, τρώμε το σνακ μας και απλά… κοιτάμε. Οι περισσότεροι δεν μιλούν — γιατί εκείνη τη στιγμή δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα.

Η επιστροφή είναι πιο γρήγορη αλλά απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή.
Αργά το απόγευμα, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι, επιστρέφουμε στο Puerto Natales.

Το βράδυ μάλλον θα είμαστε ήσυχοι. Αλλά η αίσθηση ότι περπατήσαμε μέχρι το σημείο που όλος ο κόσμος ονειρεύεται να φτάσει, θα μείνει μαζί μας για πολύ καιρό.

Σήμερα ξαναμπαίνουμε στο πάρκο. Δεν αφήνουμε τίποτα πίσω. Θέλουμε να το ξεζουμίσουμε.

Πρώτη μας στάση το Lago Grey, μία από τις πιο εντυπωσιακές λίμνες του Torres del Paine. Επιβιβαζόμαστε σε σκάφος που μας οδηγεί μέχρι τον παγετώνα Grey, εκεί όπου τεράστιοι παγογίγαντες πέφτουν στη λίμνη.
Η αίσθηση του να βρίσκεσαι τόσο κοντά σε έναν ζωντανό παγετώνα, να ακούς τον πάγο να τρίζει και να βλέπεις τα παγόβουνα να αλλάζουν χρώματα με το φως, είναι μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται. Είναι η Παταγονία στο αυθεντικά της.

Αμέσως μετά, συνεχίζουμε προς την περιοχή του Río Serrano, εκεί όπου ο ποταμός διασχίζει μια κοιλάδα με φόντο τις κορυφές και εκβάλλει σε τοπία ανοιχτά και απόλυτα ελεύθερα. Ηρεμία, λιγότερος κόσμος, και η φύση να ξεδιπλώνεται ήσυχα και αληθινά.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάνουμε και πιο αντιτουριστικές στάσεις. Αυτές που μας αρέσουν πιο πολύ: μικρές λίμνες χωρίς όνομα, ποταμάκια που δεν βρίσκονται στους χάρτες, πέτρινες όχθες και λόφοι με θέα μόνο για όσους μπήκαν πιο βαθιά. Η μέρα δεν είναι για highlights — είναι για εκείνα τα σημεία που κανείς δεν φωτογραφίζει, αλλά όλοι θυμούνται.

Το βράδυ επιστρέφουμε στο Puerto Natales, σε κάποιο μαγαζί που ήδη έχουμε κάνει στέκι, με γνώριμες πλέον φάτσες τριγύρω μας.

Σήμερα ξεκινάμε πολύ νωρίς – στις 4:00 τα ξημερώματα – και αναχωρούμε από το Puerto Natales με κατεύθυνση την Αργεντινή και τον πιο εμβληματικό παγετώνα της Νοτίου Αμερικής: τον Perito Moreno.

Η διαδρομή διαρκεί περίπου 5–6 ώρες, ανάλογα με τα σύνορα και τις στάσεις μας, αλλά είναι μαγευτική: τοπίο που αλλάζει συνεχώς, λίμνες, πεδιάδες και –όσο πλησιάζουμε στο El Calafate– οι πρώτες εντυπωσιακές εικόνες των παγετώνων στον ορίζοντα.

Μόλις φτάσουμε, αντικρίζουμε κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο: έναν τεράστιο τοίχο από πάγο, ύψους έως και 70 μέτρων, που εκτείνεται μπροστά μας για πάνω από 5 χιλιόμετρα. Ο Perito Moreno είναι από τους ελάχιστους παγετώνες στον κόσμο που συνεχίζει να προχωρά – και να σπάει. Αν είμαστε τυχεροί, θα δούμε και θα ακούσουμε κομμάτια πάγου να καταρρέουν με βροντή μέσα στη λίμνη, σαν μουσική της φύσης.

Περπατάμε στις ειδικά διαμορφωμένες διαδρομές/μπαλκόνια γύρω από τον παγετώνα, απολαμβάνουμε διαφορετικές οπτικές γωνίες, βγάζουμε φωτογραφίες και… απλά προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε.

Το απόγευμα ξεκινάμε την επιστροφή μας στο Puerto Natales.
Η μέρα μπορεί να ξεκίνησε στις 4 τα χαράματα, αλλά η εικόνα του Perito Moreno μένει για πάντα.

Η τελευταία μας πρωινή βόλτα στην Παταγονία.
Χωρίς βιασύνη, αποχαιρετάμε το Puerto Natales και την άγρια γη που μας φιλοξένησε τις προηγούμενες ημέρες. Βγαίνουμε για έναν τελευταίο καφέ στο χωριό, κοιτάμε τα βουνά που τώρα μας φαίνονται πιο οικεία και κάνουμε μια βόλτα δίπλα στη λίμνη – σαν να κρατάμε λίγα λεπτά παραπάνω αυτή τη σιωπηλή μαγεία πριν επιστρέψουμε στην πόλη.

Πετάμε από το αεροδρόμιο του Puerto Natales στις 14:00, και κατά τις 18:30 φτάνουμε στο Σαντιάγο.
Διανυκτερεύουμε σε ξενοδοχείο πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, ώστε να είμαστε ξεκούραστοι και έτοιμοι για την πτήση επιστροφής.

Μια τελευταία βραδινή μπύρα, ίσως, στην αυλή του ξενοδοχείου, με κουβέντες για όσα ζήσαμε.
Αύριο πετάμε πίσω – αλλά ένα μικρό κομμάτι της ψυχούλας μας θα μείνει για πάντα στην Παταγονία.

Ξυπνάμε χωρίς βιασύνη. Πακετάρουμε τα τελευταία μας πράγματα, ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στον Χιλιανό ουρανό και παίρνουμε τον δρόμο για το αεροδρόμιο.

Η πτήση μας αναχωρεί στις 12 παρά το μεσημέρι από το Σαντιάγο, με ενδιάμεση στάση στην Κωνσταντινούπολη και τελικό προορισμό την Αθήνα.

Οι ώρες του ταξιδιού είναι πολλές — αλλά κάπου ανάμεσα στους αιθέρες και τις αναμονές, υπάρχει χρόνος να σκεφτεί κανείς όλα όσα έζησε.
Οι εικόνες από τα παγωμένα τοπία, τις πολύχρωμες πόλεις, τους ανεμοδαρμένους δρόμους και τις νύχτες στο Puerto Natales, θα συνεχίσουν να επανέρχονται για καιρό στην μνήμη μας.

Γιατί η Παταγονία δεν είναι απλώς ένας τόπος.
Είναι μια ανάμνηση που αρνείται να ξεθωριάσει.