Γύρος Ισλανδίας 26 Οκτωβρίου

Το ξέρουμε, το μυαλό ακόμη παλεύει να το συλλάβει: είσαι στην Ισλανδία. Όχι σε καρτ ποστάλ, ούτε σε ντοκιμαντέρ — αλλά εδώ, ζωντανά. Και σήμερα, ξεκινάμε μία από τις πιο εμβληματικές διαδρομές του νησιού: τον διάσημο Golden Circle.

Η πρώτη μας στάση, σαν να βγήκε από σελίδες σκανδιναβικού έπους: Öxarárfoss, ένας καταρράκτης που χύνεται με ορμή μέσα από ρωγμές γης που χωρίζουν ήπειρους. Γιατί εδώ, στο Thingvellir, περπατάς ανάμεσα σε δύο τεκτονικές πλάκες — της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασίας. Και δεν είναι μόνο η γεωλογία που μαγνητίζει, αλλά κι η ιστορία: σε αυτό το σημείο γεννήθηκε το πρώτο Κοινοβούλιο στον κόσμο, το Alþingi, πίσω στο 930 μ.Χ.

Συνεχίζουμε προς έναν καλά κρυμμένο θησαυρό – τον Bruarfoss, με τα παγωμένα γαλαζοπράσινα νερά του να μοιάζουν με υγρό τοπάζι. Εκεί καταλαβαίνεις τι θα πει «χρώμα που δεν φτιάχνεται από άνθρωπο».

Στη συνέχεια, τα πράγματα… εκρήγνυνται: Geysir Strokkur. Ο θρυλικός θερμοπίδακας που έδωσε το όνομά του σε όλους τους γκέιζερ του κόσμου. Αν είσαι τυχερός, θα τον δεις να εκτοξεύει στήλες νερού στα 30 μέτρα ύψος, με ρυθμό καρδιάς που κρατά τη γη ζωντανή εδώ και χιλιετίες.

Και για φινάλε; Ένα από τα πιο δυνατά φυσικά θαύματα της χώρας: Gullfoss, o «Χρυσός Καταρράκτης». Όταν φτάνεις εκεί, νιώθεις τη δύναμη του νερού να σε τραντάζει, κι ας στέκεσαι αρκετά μέτρα μακριά. Το ηχηρό του τραγούδι σβήνει κάθε σκέψη.

Μια μέρα που μοιάζει με ταξίδι στο κέντρο της γης. Και μόλις ξεκινήσαμε…

Ξυπνάμε με το πρόσωπο στραμμένο νότια. Σήμερα ξεκινά η διαδρομή που οι περισσότεροι βλέπουν σε ταινίες και ονειρεύονται για χρόνια: η θρυλική νότια ακτή της Ισλανδίας.

Η πρώτη εικόνα της ημέρας είναι βγαλμένη από όνειρο: Seljalandsfoss. Εκεί, δεν αρκεί να δεις τον καταρράκτη — περπατάς πίσω από αυτόν, νιώθεις το νερό να σου ψιθυρίζει, ενώ ο ήλιος (αν είναι γενναιόδωρος) ρίχνει ουράνια τόξα στο μονοπάτι σου.

Λίγα μέτρα παρακάτω, σαν μυστικό για όσους ψάχνουν λίγο πιο βαθιά: Gljufrabui. Ένας καταρράκτης κρυμμένος μέσα σε σπήλαιο, που πρέπει να μπεις για να τον ανακαλύψεις. Πρέπει να βραχείς, πρέπει να λερωθείς. Και αξίζει.

Η επόμενη στάση, ένας γίγαντας του νερού: Skogafoss. Πλατύς, ισχυρός και απόλυτος. Αν πλησιάσεις, θα νιώσεις την ανάσα του πάνω στο δέρμα σου. Αν ανεβείς τα σκαλιά στο πλάι, θα δεις τον κόσμο όπως τον βλέπουν οι θεοί.

Συνεχίζουμε προς τον Solheimajökull — τον «παγετώνα του σπιτιού του ήλιου». Ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν ειρωνικό, αν σκεφτείς την παγωμένη του σιωπή και τα σκισμένα από τον χρόνο νερά του. Εδώ, πάγος και στάχτη συνυπάρχουν σε ένα σεληνιακό τοπίο, αποκαλύπτοντας τις πληγές και την ομορφιά ενός κόσμου που αλλάζει αργά, αλλά σταθερά. Καθώς στέκεσαι μπροστά του, νιώθεις τον παγετώνα να ανασαίνει – σαν να σου διηγείται ιστορίες.

Το τοπίο αλλάζει ξαφνικά, γίνεται πιο άγριο. Dyrhólaey, με το φυσικό πέτρινο τόξο να κοιτάζει τον ωκεανό, σου δείχνει ότι εδώ η φύση γράφει αρχιτεκτονική χωρίς μολύβι. Κι έπειτα, η παγκοσμίως διάσημη Reynisfjara — η μαύρη παραλία με τους βασάλτινους κίονες και τα κύματα που έρχονται χωρίς προειδοποίηση. Το πιο φουρτουνιασμένο ηφαίστειο συναντά τον Ατλαντικό.

Και ενώ νομίζεις πως τα έχεις δει όλα, η μέρα κάνει στροφή προς το απόλυτο παγωμένο όνειρο: Jökulsárlón και Diamond Beach. Εκεί όπου τα κομμάτια του παγετώνα ταξιδεύουν στη λιμνοθάλασσα και καταλήγουν στην παραλία σαν κοσμήματα φτιαγμένα από χρόνο και πάγο. Ένα τοπίο που δεν εξηγείται με λόγια. Μόνο το βλέπεις και σωπαίνεις.

Η διαμονή μας απόψε είναι λίγο στο κοντινό χωριό Hofn, μακριά από φώτα και φασαρία. Ένα μέρος ιδανικό για να κοιτάς τον ουρανό και να αναρωτιέσαι:
λες να είμαστε τυχεροί απόψε;
Θα δούμε τον ουρανό να πρασινίζει;

Σήμερα αφήνουμε πίσω τη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού και τραβάμε προς τα ανατολικά και βόρεια — εκεί που η Ισλανδία γίνεται ακόμα πιο αυθεντική, πιο άγρια, πιο… εξωγήινη.

Πρώτη στάση: Folaldafoss, ένας μικρός καταρράκτης που πέφτει με χάρη σε ένα στενό φαράγγι, περικυκλωμένος από απότομους βράχους. Δεν είναι διάσημος. Και γι’ αυτό ακριβώς τον αγαπάμε. Το νερό του κυλά ήσυχα, σαν να σέβεται την απομόνωση του τοπίου.

Αμέσως μετά, ένα από τα πιο μαγικά σημεία ολόκληρου του ταξιδιού: Stuðlagil Canyon. Βασάλτινοι κίονες παραταγμένοι σαν τεράστιο μουσικό όργανο, με το ποτάμι να παίζει πάνω τους μελωδίες από νερό και σιωπή. Το χρώμα της κοιλάδας αλλάζει ανάλογα με το φως — από γκρι σε πράσινο, και από μπλε σε όνειρο.

Και μετά, Dettifoss. Η πιο ισχυρή και θορυβώδης φωνή του νερού στην Ευρώπη. Δεν σε αφήνει να μιλήσεις. Σε κάνει να σωπάσεις. Όταν κοιτάς τον όγκο του νερού να πέφτει με λύσσα, καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι. Και πόσο όμορφο είναι αυτό.

Περνάμε από το ηφαιστειακό πεδίο του Hverir, όπου η γη μοιάζει να βράζει από μέσα προς τα έξω. Καπνοί, μυρωδιές θείου, ατμοί που χορεύουν επάνω σε κόκκινη άμμο — σαν να περπατάς στον Άρη. Εδώ δεν έχει πράσινο. Έχει μόνο ζεστασιά, ενέργεια, κραυγές της φύσης που ακόμα σχηματίζεται.

Καθώς συνεχίζουμε, ο δρόμος μας κυλά παράλληλα στη λίμνη Mývatn. Οδηγούμε ήσυχα, χωρίς στάση, μα το βλέμμα μας μένει κολλημένο στο τοπίο. Ηφαιστειακά νησάκια ξεπροβάλλουν μέσα στα νερά, ο αέρας είναι γεμάτος από την αίσθηση του απόκοσμου, και τα πουλιά —τόσα πολλά που μοιάζουν με σκέψεις που πετούν— γεμίζουν τον ουρανό. Δεν μιλάμε. Απλώς κοιτάμε, μέσα από το τζάμι, αφήνοντας τη λίμνη να μας περάσει απαλά.

Και πριν τελειώσει η μέρα, περνάμε από τον καταρράκτη των θεών: Goðafoss. Εδώ, λένε, πετάχτηκαν τα παλιά είδωλα των θεών όταν οι Ισλανδοί έγιναν χριστιανοί. Μια γαλήνια ορμή που χωρίζεται σε δύο ρεύματα — σαν να σου λέει: ”όλοι οι δρόμοι οδηγούν μπροστά”.

Η νύχτα μας βρίσκει στην Akureyri, την πιο όμορφη μικρή πόλη της Ισλανδίας. Τα φανάρια εδώ δεν είναι απλώς κόκκινα. Είναι καρδούλες. Και κάπως έτσι, ξαφνικά, συνειδητοποιείς πως αυτή η χώρα δεν είναι απλώς συναρπαστική.
Είναι ερωτεύσιμη.

Μετά από τόσες διαδρομές, καταρράκτες, ηφαίστεια και παγετώνες, η Ισλανδία μάς προσφέρει κάτι πολύτιμο: μια ήρεμη μέρα. Δεν φτιάχνουμε βαλίτσες σήμερα. Δεν αλλάζουμε βάση. Μένουμε στο Akureyri, κι αυτό από μόνο του είναι παρηγορητικό — σαν να σού λέει το ταξίδι “έλα, σήμερα χαλάρωσε”.

Κατευθυνόμαστε προς το Húsavík, ένα γραφικό ψαροχώρι βορειοευρωπαϊκής κοπής, χτισμένο δίπλα σε έναν κόλπο που μοιάζει να χαμογελά διαρκώς. Εδώ, όποιος το επιθυμεί, μπορεί να ζήσει μια εμπειρία που μένει στην ψυχή: να βγει σε εκδρομή με σκάφος για whale watching και να δει από κοντά τα μεγαλύτερα πλάσματα του πλανήτη να κινούνται ήρεμα μέσα στα παγωμένα νερά. Όταν μία φάλαινα εμφανίζεται μπροστά σου, ο χρόνος παγώνει. Όλα γίνονται σιγανότερα. Και μέσα σου κάτι απλώνεται.

Κι ύστερα: GeoSea. Θερμά θαλάσσια λουτρά σε infinity pool, με θέα στον αρκτικό ορίζοντα. Εκεί, το σώμα ξεκουράζεται και το μυαλό αδειάζει. Το θαλασσινό νερό, ζεστό και θεραπευτικό, σε κρατά απαλά στην επιφάνεια — σαν να σε νανουρίζει ο ίδιος ο ωκεανός.

Επιστρέφουμε στο Akureyri το απόγευμα, χωρίς πίεση, χωρίς απόσταση, γεμάτοι από κάτι ήσυχο και πολύτιμο. Ίσως το Altervan να μην τρέχει σήμερα. Αλλά εμείς κινούμαστε μέσα μας, βαθιά.

Αφήνουμε πίσω το βορρά και ξεκινάμε για ένα από τα πιο μαγικά σημεία της Ισλανδίας: τη χερσόνησο Snæfellsnes. Οι ντόπιοι τη λένε «Ισλανδία σε μικρογραφία» — κι όχι άδικα. Εδώ, σε μία μόνο διαδρομή, συναντάς όλα όσα κάνουν αυτό το νησί μοναδικό.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα ανάμεσα σε ηφαιστειακά τοπία, μπαίνουμε σε κάρτ ποστάλ: Kirkjufellsfoss, με το πιο φωτογραφημένο βουνό της Ισλανδίας να στέκει στο βάθος σαν σκηνικό φαντασίας. Νερό κυλά από τρεις καταρράκτες, ο αέρας είναι καθαρός και η εικόνα — απλώς τέλεια.

Συνεχίζουμε με μία από τις πιο ατμοσφαιρικές τοποθεσίες του ταξιδιού: Búðakirkja, η μαύρη εκκλησία της ερήμου. Απομονωμένη, σιωπηλή, με φόντο λιβάδια από λάβα και τον Ατλαντικό. Ένα μέρος που σε βάζει να ψιθυρίσεις, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις.

Κι έπειτα, το απρόσμενο: Ytri Tunga, μια παραλία γεμάτη φώκιες, ανάμεσα σε φύκια και πέτρες. Αν σταθείς ήσυχος, θα τις δεις να σε κοιτούν πίσω με τα ίδια απορημένα μάτια που έχεις εσύ για εκείνες.

Η διαδρομή μας περνάει μέσα από την παράκτια περιοχή Arnarstapi, γεμάτη βασάλτινους σχηματισμούς, σπηλιές και βράχια που μοιάζουν με πλάσματα αρχαίων θρύλων. Εδώ η θάλασσα μιλά. Και με λίγη φαντασία, της απαντάς.

Και κάπου εδώ, μέσα στη σιωπή και στο αλάτι, καταλαβαίνεις ότι η Ισλανδία δεν χρειάζεται λέξεις για να σε μαγέψει. Αρκεί να είσαι εκεί.

Σήμερα θα πάμε να γνωρίσουμε το Reykjavík. Όχι βιαστικά, ούτε με checklists. Απλώς να χαθούμε στους δρόμους του, να ανακαλύψουμε τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα πολύχρωμα σπίτια και τα μπαλκόνια με τα φυτά, να σταθούμε μπροστά σε βιτρίνες που μοιάζουν με έργα τέχνης και να αφήσουμε τα βήματά μας να μας πάνε όπου θέλουν.

Κάποιοι θα ψάξουν σουβενίρ — όχι για τουρίστες, αλλά για φίλους. Ίσως βρούμε ένα μαγαζάκι με χειροποίητα κοσμήματα ή ένα κατάστημα με μάλλινες κουβέρτες που μυρίζουν Ισλανδία. Μπορεί να καθίσουμε για καφέ σε κάποιο ήσυχο σημείο και να πιάσουμε κουβέντα που δεν θέλει να τελειώσει. Μπορεί και να μη μιλήσουμε καθόλου. Δεν χρειάζεται.

Και κάπως, μέσα από τα δρομάκια, τα μαγαζιά, τα πλακόστρωτα, τους ήχους και τους ήσυχους ρυθμούς της πρωτεύουσας, αφήνουμε το ταξίδι να καθίσει μέσα μας. Όχι να τελειώσει — να κατασταλάξει. Με το βλέμμα στραμμένο στη Hallgrímskirkja και την καρδιά λίγο πιο γεμάτη.

Γιατί αυτό δεν είναι απλώς μια πόλη. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζουμε τις τελευταίες πινελιές του ταξιδιού μας.

Η τελευταία μας μέρα ξημερώνει στο Reykjavík. Μαζί της, ένα γλυκό βάρος – αυτό που νιώθεις όταν έχεις ζήσει πολλά και ξέρεις ότι πλησιάζει η στιγμή να πεις «μέχρι την επόμενη». Δεν φεύγουμε βιαστικά. Αντίθετα, αφήνουμε την πόλη πίσω μας ήσυχα, σαν να μην θέλουμε να την ξυπνήσουμε.

Το μεσημέρι, ο δρόμος μάς φέρνει σε ένα τοπίο που θυμίζει τη γέννηση του κόσμου. Μαύρη λάβα, τραχιά, γυμνή, σαν αποτύπωμα πρώτης δημιουργίας. Ηφαιστειακό έδαφος που δεν ζητάει στολίδια. Είναι όμορφο γιατί είναι αληθινό.

Κι έπειτα, Blue Lagoon. Το σώμα μας βυθίζεται στα ζεστά γαλακτώδη νερά, ενώ η ατμόσφαιρα γεμίζει ατμούς και σιωπή. Κλείνουμε τα μάτια και δεν ξέρουμε αν χαλαρώνουμε ή απλώς ξαναζούμε όσα είδαμε. Ίσως και τα δύο.

Πρωί πρωί, απογειωνόμαστε. Πίσω στην Αθήνα – αλλά με κάτι μέσα μας που δεν υπήρχε πριν.

Γιατί δεν ήταν απλώς ένα roadtrip.
Ήταν Ισλανδία.
Ήταν βαν, βροχή, γέλια, φίλοι.
Ήταν μια παρέα που χτίστηκε στη στροφή, στη λάσπη, στο τραγούδι μέσα στο κάθισμα, στο γέλιο μπροστά από έναν καταρράκτη.
Ήταν στιγμές που δεν έμοιαζαν με διακοπές. Έμοιαζαν με μνήμη.

Και κάπως έτσι τελειώνει αυτή η ιστορία – όχι με τελεία,
αλλά με ένα κλείσιμο του ματιού και μια υπόσχεση:

Η επόμενη περιπέτεια μας περιμένει.